پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم            سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟

عزیز فـاطـمه! دیـر آمدم اما قـبـولم کن            خدا داند که از این پس به عهد عشق پابستم

خدا می‌خواست از ظلمت به سوی نور پر گیرم            سر شب تا سحر دل را به بال التجا بستم

جدال عقل بود و عشق، پشت خیمۀ تقدیر            که دست نفس را از پشت با لطف خدا بستم

فرات اشک می‌جوشد ز چشم سر به زیر من            که بر کام عطشناک تو راه آب را بستم

اگر فرمان دهی، حُرّ پیش‌مرگ اصغرت گردد            کمر بهـر دفـاع از عـترت آل عبا بسـتم

دعا کن تا شهادت وا کند آغوش جان بر من            که چشم آرزو بر هرچه جز این مدعا بستم